آلزایمر و زبان دوم

آلزایمر و زبان دوم

رابطه معکوس بین بروز الزایمر و تحصیلات :

مطالعات بسیار زیادی نشان داده اند که داشتن تحصیلات شانس آلزایمر را کاهش میدهد. برای مثال در یک تحقیق بزرگ که بر روی ۶۰۰۰ نفر از ساکنین شیکاگو انجام شده، نشان داده است که میزان حافظه و یادگیری در کسانی که حداکثر ۸ سال تحصیلات داشته اند بطور مشهودی کمتر از کسانی است که حداقل ۱۲ تا ۱۶ سال تحصیلات داشته اند.
البته مطالعات دیگری نیز وجود دارند که نشان داده اند که هرچند به ازای هر سال تحصیل ۷ درصد از شانس بروز الزایمر کم میشود، اما میزان تحصیلات بر روند پیشرفت بیماری اثر  چندانی ندارد.

اثر دانستن زبان دوم در بروز بیماری آلزایمر در بالغین

در یک مطالعه که در کشور کانادا انجام شده و در مجله نورولوژی در امریکا بچاپ رسیده است٬ کسانی که میتوانستند، زبان دومی را صحبت کنند ، بطور متوسط ۵ سال دیرتر نشانه های بیماری الزایمر را بروز داده اند. در این گروه ۱۸۴ نفره فرقی از نظر مهاجر بودن بین دو گروه تک و دو زبانه گزارش نشده است. جنسیت افراد مطالعه شده نیز در این نتیجه گیری تاثیر قابل توجه ای نداشته است. بنابراین در یادگیری و تقویت زبان دوممان کوشا باشیم

تاثیر افزایش سن بر مغز

‌‌‌‌‌‌

افزایش سن با تغییرات فیزیولوژیک در مغز همراه است.اکثر سالمندان پس از سن ۶۵ سالگی تغییراتی را در خود احساس میکنند. تعییراتی همانند کاهش سرعت انجام فعالیت‌ها و پردازش فعالیت‌های اجرایی. سرعت و پردازش فعالیت‌های اجرایی دو فاکتور مهمی هستند که نشان دهنده‌ی کیفیت عملکرد روزانه و کنترل مغز هستند.برای مثال غیر طبیعی نیست که افراد مسن آهسته تر مفاهیم تازه را درک کنند، یا در رفتارهای اجتماعی خود به مشکل بخورند.

علت این تغییرات آسیب دیدن شبکه های عصبی است که از دوران کودکی شکل گرفتند.

.

البته افزایش سن باعث تقویت بعضی مهارت‌ها میشود، برای مثال دایره‌ی لغات افراد، دانش عمومی و حافظه‌ی معنایی افراد مسن گسترده تر از جوانان است. شاید علت این موضوع خواندن کتاب‌های بیشتر و یا معاشرت با افراد بیشتر باشد.

بررسی‌های میکروسکوپیک مغز نشان میدهد. در طول زمان آسیب های زیان آوری به واحدهای کورتکس ( نورون‌ها،میلین و نوروترنسمیترها) وارد میشود و این تغییرات با فعالیت های شناختی افراد در ارتباط است.

برای مثال آسیب قشر سفید باعث کاهش عملکرد. و مهارت های اجرایی مانند برنامه ریزی و سازمان دادن اهداف در فرد میشود.

تصویربرداری های مغز نشان داد افراد مسن به نسبت افراد جوان‌تر برای انجام فعالیت‌های مشابه از نورون‌های بیشتری استفاده میکنند؛ بدین معنی که با افزایش سن و کاهش سرعت و عملکرد نورون‌ها، مغز برای جبران تعداد نورون‌های درگیر را افزایش میدهد.

متاسفانه با افزایش سن، احتمال بیماری‌های تحلیل برنده‌ی عصبی مثل پارکینسون،آلزایمر و ALS نیز افزایش می‌یابد؛ در تمام این بیماری‌ها فعالیت قسمت مهمی از مغز مختل میشود. یکی از نگرانی‌ها در افراد مسن ابتلای آنها به دمانس است، در این اختلال حافظه‌ی فرد به طور چشمگیری کاهش می‌یابد مثلا بیمار افراد نزدیک خود و اتفاقات اخیر را به خاطر نمی‌آورد. کاهش حافظه در دمانس با کاهش حافظه‌ی طبیعی افزایش سن تفاوت دارد. تا حدودی طبیعی است اگر افراد مسن گهگاهی مسائل جزئی را فراموش کنند. و یا جزئیات اتفاقاتی که در گذشته افتاده را به خاطر نیاورند.