بی توجهی به احساس گناه در نهایت مه مغزی به وجود خواهد آورد
قطعاً همه ی ما احساس گناه را تجربه کرده ایم و میدانیم این موضوع می تواند مه آلوده ای را در ذهن ما ایجاد کند. معمولاً این احساس از ناخودآگاه یا وجدان درونی ما نشات گرفته و به ما اعلام می کند باید رفتار خود را تغییر دهیم. به نظر شما آیا این احساس باعث: شرمساری، کمبود اعتماد به نفس و نداشتن اراده برای حضور در اجتماع های مختلف خواهد بود؟ گاهی اوقات این احساس آنقدر عمیق و دردناک می شود که امکان هرگونه زندگی عادی را از بین میبرد. به نظر شما هر انسان در چه زمان هایی احساس شرم و بی ارزش بودن می کند؟ در یک تعریف، احساس شرم و گناه را اینگونه می خوانیم که می گوید: اگر اقدامی کنیم که شامل حرف یا عملی باشد که به آن افتخار نکنیم، مغز احساس: اضطراب و ترس، پارانویا و مه مغزی را ایجاد خواهد کرد.
با احساس گناه چکار کنیم؟
روانشناس و استادیار دانشگاه مونترال یعنی جناب اسزنیسر می گوید: زمانی که ما اقدامی را انجام می دهیم و به آن اقدام خود افتخار نمی کنیم، احساس ناخوشایندی را خواهیم داشت. ولی این موضع به چه معناست؟ این موضوع به معنای آن است که باید رفتار خود را تغییر دهیم و سیگنالی که بدن ارسال کرده را به خوبی بفهمیم. این سیگنال یک پیام مهم برای همزیستی مسالمت آمیز با دیگران یا همان جامعه و همچنین راه بسیار مهمی برای ادامه ی حیات اجتماعی محسوب می شود. شرم و گناه هر دو دارای ریشه هایی مشترک هستند یعنی می توانند از یک عامل ایجاد شوند و البته هر کدام مسئولیت های خاص خود را بر عهده دارند؛ مثلاً می توانند به نوعی عمل کنند که ما کسانی که دوست داریم را اذیت نکنیم. احساس گناه یک پیام مهم بدن است که باید به خوبی معنای آن را بفهمید و اقدامات لازم را انجام دهید. در هر جوامعی که باشید نیازهای انسانی یکسان خواهند بود. برای مثال تمام انسان ها با هر نژادی که باشند نیازهای اولیه ای مانند: محبت، احترام، بخشش و غیره را خواهند داشت. در نتیجه احساس گناه خود را به عنوان یک پیام بپذیرید و پاسخ دهید تا دچار مه مغزی نشوید.
احساس گناه
چگونه رفتار کنم تا دچار مه مغزی ناشی از احساس گناه نشوم؟
در دنیایی که عواطف فردی انسان ها برای بیشتر اجتماع های جهانی اهمیتی ندارد، همه ی ما باید برای کسانی که دوستمان دارند ارزش قائل شویم. این ارزش گذاری و احترام نباید در کلام خلاصه شود بلکه ممکن است اقداماتی را انجام دهیم که موجب رنجش خاطر، کسانی که دوستمان دارند شود. در همین جاست که اولین واکنش سیستم دفاعی بدن برای محافظت از عواطف و برای بقای زندگی ارائه می شود. آیا می دانید این واکنش چیست؟ داشتن احساس شرم اولین واکنش بدن است. بنابراین زمانی که دچار احساس شرم شدید بدانید بدنتان در حال واکنش نشان دادن به رفتاری است که آینده ی شما را به خطر می اندازد. اگر احساس شرم را جدی نگیرید قطعاً در مراحل بعدی احساس گناه را تجربه خواهید کرد و اگر نسبت به این احساس نیز بی توجه باشید، در این جا مه آلوده در ذهن تان به شدت بزرگ خواهد شد. اگر می خواهید احساس شرم به مه مغزی ختم نشود به مراحل زیر دقت کنید:
-
احترام به جامعه :
طبق تحقیقاتی که دانشمندان آلمانی انجام داده اند، احساس شرم زمانی به وجود می آید که شما ارزش های فرهنگی و اجتماعی محیطی را زیر سوال ببرید و بر خلاف آنها رفتار کنید. همیشه هنجار های اجتماعی را بشناسید و سپس سعی کنید به آنها بی احترامی نکنید زیرا این کار باعث به وجود آمدن احساس شرم در شما می شود.
-
شناختن خود :
احساس گناه زمانی به وجود می‌آید که شما بر خلاف عقیده ی خود رفتار کنید. برای مثال زمانی که فردی دزدی کردن را عملی ناشایست و قبیح بداند، اگر خدای نکرده مرتکب این عمل بشود احساس گناه خواهد کرد. اگر در حوزه ی خودشناسی هیچ معلوماتی ندارید باید فوراً شروع به خودشناسی کنید و تمام اعتقادات خود را ایجاد کنید و یا حتی آنها را تغییر دهید. انجام این موضوع باعث می شود بهتر توانایی هایتان را بشناسید و در نهایت می توانید انتخاب های بهتری در زندگی داشته باشید تا هرگز دچار احساس بی ارزش بودن نشوید. البته کسی که این کار را انجام ندهد باید دنباله رو جامعه باشد و این کار باعث نابودی و تباه شدن تمام استعداد ها و توانایی هایش خواهد شد. اما صبر کار ماجرا به همین مقدار نخواهد بود و مه شدیدی نیز در ذهنش به وجود خواهد آمد.
