بایدها و نبایدهای روانی در مورد تتو
تتو و خالکوبی، نقش‌هایی با ماندگاری طولانی هستند که روی پوست زده میشوند.
روزگاری این طرح‌ها نمادی برای تمایز قبیله‌ها، ابراز وجود یاغی‌ها و سرکش‌ها بود و نگاه مثبتی نسبت به آنها وجود نداشت.
خالکوبی در ایران قدیم،بیشتر نزد زنان، پهلوانان و اوباش جاهل مرسوم بود. اما امروزه خالکوبی برای جوانان بیشتر یک «مُد» به حساب می‌آید.
اکثریت این افراد، دچار اختلال هیسترویونیک(خودنمایشی) هستند و از نگاه دیگران به خود احساس غرور و لذت میکنند و بیشتر هم در خانمها دیده میشود!
مروری بر علل:
مُد
شکایت از روزگار و شِکوه از شرایط موجود
مطرح کردن خود
بروز صفات خودشیفتگی
بیان تعارضات و کشمکش های درونی و حل نشده
تحمل درد و یک رفتار خودآزارانه(مازوخیسم)
بیان جرات ورزی بخاطر عقده حقارت سرکوب شده
اظهار ناپخته و نمایشی از مهم بودن خود
بیان باورها و اعتقادات
تنفر علیه خویش و اعتراض به جسم
پوشاندن زخم‌ها یا جای عمل
ضعف شخصیتی و اختلال رفتاری
رسم و رسومات و سحر و جادو
بدنبال مصرف مواد مخدر و الکل
پذیرفته شدن در گروه های نامتعارف اجتماعی
ضربه‌های عاطفی و شکست عشقی
تشدید رفتارهای فمنیستی در زنان
تنفر و بیان نارضایتی از خود و زندگی
شان دادن فردیت، شجاعت و منحصر به فرد بودن
حرکت بر خلاف هنجارهای جامعه(اعتراض اجتماعی)
نوعی ارایه پیام از گم کرده خویش
تتو بعنوان یک رفتار پرخطر، امکان: انتقال بیماری‌های ویروسی مثل هپاتیت نوع2، ایدز، بیماری‌های پوستی- التهابی، زگیل، زردزخم و… را دارد.
همچنین در مواردی با پشیمانی بعدی، تشویش و افسردگی بدنبال دارد.
چه باید کرد؟
تقویت مهارتهای اعتماد به نفس و جرات ورزی
شناخت کافی از پدیده مُد و مُدگرایی آموزش و توجیه همگانی(بویژه جوانان) در خصوص علل و عوارض تتو
تقویت امر مشاوره همراه با حل تعارضات روحی روانی
تبیین احساسات درونی(عموماً از احساسات واقعی خود بی خبرند)
اصلاح روشهای تربیت فرزند
تاکید و تمرین بر داشته های واقعی و محتوایی خویش با بروز خلاقیت های علمی، هنری، ورزشی و…
