رابطه بین شرایط خواب و بروز اختلال خفیف شناختی (MCI)
یکی از عوامل خطر ساز اما قابل اصلاح افت شناخت، مشکلات خواب است.
در یک مطالعه پنج ساله در آلمان، رابطه شرایط خواب و بروز MCI در ۱۸۹۰ شرکت کننده با میانگین سنی ۶۵ سال مورد بررسی قرار گرفت.
تمام شرکت کنندگان در ابتدا و طول مطالعه از نظر شناختی و ویژگی های خواب (پرسشنامه PSQI) مورد ارزیابی قرار گرفتند.
ویژگی های خواب که مورد بررسی قرار گرفت، شامل کیفیت کلی خواب، مشکل در شروع و ادامه خواب، صبح زود بیدار شدن، طول مدت در رختخواب بودن، زمان خواب (طول مدت خواب بدون محاسبه زمان بیدار بودن در رختخواب) و زمان تام خوابیدن (مجموع خواب روز و شب) بود.
نتایج این مطالعه نشان داد:
شیوع کم خوابی (خواب کمتر از پنج ساعت) در زنان بیشتر از مردان بود.
افرادی که کیفیت خواب کمتری داشتند (PSQI>5) در معرض خطر بالاتر اختلال شناختی قرار داشتند.
افرادی که تقریبا هر شب در شروع خواب مشکل داشتند، بیشتر در معرض خطر MCI قرار داشتند.
یک رابطه U شکل بین زمان در رختخواب بودن و همچنین زمان تام خواب و بروز MCI دیده شد. یعنی افرادی که کمتر از پنج ساعت و یا بیشتر از نه ساعت در رختخواب بودند، بیشتر و افرادی که بین 7 تا 8 ساعت در رختخواب بودند کمتر دچار MCI شدند.
خطر نسبی بروز MCI نسبت به زمان خواب شبانه (بدون محاسبه زمانی که فرد در رختخواب بیدار است) در افرادی که کمتر از پنج ساعت می خوابند ۱.۱۹ و در افرادی که بیشتر از ۹ ساعت می خوابند ۰.۷ بود.
خطر MCI در افرادی که در ادامه خواب مشکل داشتند یا صبح زود از خواب برمی خواستند، بیشتر نبود.
با توجه به شیوع بالای مشکلات خواب در سالمندان و شیوع دمانس، اختلال خواب می تواند یک علامت پیش بالینی برای شناسایی افراد در معرض خطر افت شناخت باشد. همچنین، بهبود خواب می تواند یک راهکار منطقی و کاربردی در بهبود سلامت مغز باشد.
