تجربه خشونت در دوره کودکی می‌تواند به پیری زودرس منجر شود.
بررسی‌های جدید روانشناسان دانشگاه “هاروارد”(Harvard University) نشان می‌دهد که داشتن خشونت و تجربه‌های آسیب‌زا در دوران کودکی می‌تواند نشانه‌های زیستی پیری را تقویت کند. بلوغ زودرس، پیری سریع سلولی و تغییرات ساختاری مغز می‌توانند با ترومای دوره کودکی در ارتباط باشند.
پژوهشگران دهه‌ها به بررسی تاثیر دشواری زندگی دوران کودکی بر رشد فیزیکی و شناختی پرداخته‌اند. مشخص است که تجربیات دوره کودکی، تاثیر زیادی بر سلامت روحی در دوره‌های بعد دارند اما برخی پژوهش‌های بحث‌برانگیز نشان می‌دهند که تجربیات منفی دوره کودکی می‌توانند اثرات فیزیکی احتمالی را به همراه داشته باشند.
پژوهش جدیدی که با محوریت این موضوع انجام شده است، یکی از بزرگترین ارزیابی‌ها را در این مورد ارائه می‌دهد و بیش از ۸۰ پژوهش را بررسی می‌کند. در این پژوهش، سه نشانگر زیستی مربوط به افزایش سن از جمله پیری سلولی، رشد ساختاری مغز و آغاز بلوغ بررسی می‌شوند.
بزرگ شدن در محیطی که فرد را در معرض تهدیدهای گوناگون قرار می‌دهد، موجب می‌شود که شبکه نواحی مربوط به پردازش اجتماعی و عاطفی مغز، کارآیی بیشتری در پردازش اطلاعات مربوط به تهدید داشته باشند و فرآیندهایی را تقویت کنند که کودک در حال رشد هنوز به آنها نیازی ندارد.
نشانگرهای پیری سلولی، در کودکانی که خشونت را تجربه می‌کنند، افزایش می‌یابند. در چنین کودکانی، بلوغ زودرس نیز دیده می‌شود.سرعت گرفتن پیری بیولوژیکی می‌تواند در دوره بزرگسالی، پیامدهای منفی فیزیکی و روحی به همراه داشته باشد. این موضوع حتی می‌تواند به بروز بیماری‌های قلبی- عروقی، دیابت و سرطان در بزرگسالی منجر شود.
