آلزایمر و سلولهای بنیادی

سلول‌های بنیادی در درمان بیماری آلزایمر

آسیب‌شناسی بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی پیشرونده است که در این اختلال به تدریج، توانایی‌های ذهنی بیمار تحلیل می‌رود. در مغز افراد مبتلا بین سلول‌های عصبی، رسوبات پروتئینی خارج سلولی به نام پلاک‌های آمیلوئید تشکیل می‌شود که سبب اختلال در ارتباط بین سلول‌های عصبی و همچنین تخریب سلول‌های عصبی به خصوص نورون‌های کولینرژیک می‌شود».

محققان می‌گویند: «هیپرفسفوریله بر پلاک‌ها، تشکیل پروتئین تائو در سلول‌های آسیب دیده، کلافه‌های نوروفیبریلاری را تشکیل می‌دهند که آغازگر آسیب‌های NTF بعدی و مرگ نورون‌ها است. التهاب مزمن یکی از فاکتورهای اصلی در پاتوفیزیولوژی بیماری آلزایمر است. افزایش تعداد میکروگلیاهای فعال، آستروسیت‌ها، سایتوکین‌ها و اکسیژن فعال باعث ایجاد یک پاسخ التهابی در این بیماری می‌شود. پاتوفیزیولوژی بیماری آلزایمر شامل از دست دادن نورون‌ها و سیناپس در قشر و بخش‌هایی از مناطق مغز است.

بنابراین تلاش دانشمندان برای یافتن روش‌های درمانی مؤثر و کارآمدتر برای این بیماری ادامه دارد. اگر چه تاکنون استفاده از سلول‌های بنیادی در این بیماری بر روی انسان صورت نگرفته است اما تحقیقات بر روی مدل‌های حیوانی نتایج امیدبخشی را برای درمان این بیماری نشان می‌دهد. استفاده از روش سلول درمانی جهت درمان بیماری آلزایمر در مراحل ابتدایی است؛ به طوری که بیشتر مطالعات در محور به تعویق انداختن و کند کردن پیشرفت بیماری تا بازسازی سلول‌های عصبی آسیب دیده است».

تاکنون مطالعات بر روی منابع مختلفی از سلول‌های بنیادی در این زمینه صورت گرفته است. سلول‌های بنیادی عصبی پیوند شده نیز می‌تواند تحت تأثیر محیط به طور چشمگیری در مهاجرت و تمایز در مغز دریافت کننده پیوند مؤثر باشد. در مقابل به نظر می‌رسد فاکتورهای رشد عصبی، حیات و تمایز سلول‌های بنیادی عصبی پیوند شده را افزایش دهد. به نظر می‌رسد پیوند سلول‌های بنیادی با افزایش سطح استیل کولین به بهبود شناخت و حافظه کمک می‌کند.