چرا گاهی فرزندان از خانواده فاصله میگیرند؟
با وجود اينكه اغلب والدين به نوعي وانمود ميكنند كه شيوه ي پاسخگويي شان به همه ي فرزندانشان يكسان است اما تفاوت هاي معني دار در رفتار آنها ،نحوه ي كاركرد هر يك از فرزندان را به شدت تحت تاثير قرار ميدهد.كودكي كه در خانواده بيش از ديگر فرزندان در كانون توجه قرار ميگيرد،نسبت به خواهر و برادران خود تمايل بيشتري به در آميختن با خانواده از خود نشان ميدهد،به همين جهت آسيب پذيري او در مقابل مسائل و فشارهاي رواني و عاطفي خانواده بيشتر ميگردد؛در واقع اين فرزند بيشترين حساسيت و آشفتگي را در برابرمشكلات خانوادگي و بي ثباتي ها از خود بروز ميدهد؛در حقيقت والدين وابسته و نامتمايز،خود فرزندي را به عنوان ((كانون توجه))قرار ميدهند اما در اين ميان ترتيت تولد نقشي ندارد.منظور از ((تمايز يافتگي))،ميزان توانايي فرد براي جدا كردن خود از خانواده در موضوعات هيجاني و شناختي است به طوريكه بتواند بين روابط ميان فردي و درون رواني تعادل برقرار كند:يعني ((در عين حال با هم بودن،حفظ فرديت)).هر چه ميزان تمايزيافتگي والدين در گذشته كمتر باشد،بيشتر اين احتمال وجود دارد كه فرزندي را درگير كنند؛اين كودكان فرصت چنداني ندارند كه بتوانند احساسات و تفكراتي جدا از والدين خود داشته باشند و مستقل باشند ،همچنين احتمال دارد در سنين بزرگسالي روشهاي مختلفي را براي كسب استقلال از دست رفته امتحان كنند؛راهبردهايي مثل دوري جغرافيايي،جدا كردن محل زندگي،مهاجرت به كشوري ديگر و هرنوع ديگر جدا كردن خود از خانواده مثل صحبت نكردن با آنها يا گوشه گيري.به اين روش اغلب خود را فريب ميدهند كه به واسطه ي كمرنگ شدن يا قطع تماسشان،استقلال خود را بازيافته اند ،در حاليكه با اين قبيل واكنشها مسائل عاطفي و هيجاني فرد همچنان حل نشده باقي مانده و رهايي واقعي اتفاق نمي افتد؛اين نوع((گسلش هاي عاطفي))اغلب در خانواده هايي رخ ميدهد كه به طور همزمان هم((وابستگي عاطفي))شديدبين اعضا وجود دارد وهم((اضطراب))!از طرف ديگر شانس بروز گسلش و جدايي عاطفي در خانواده هايي كه پدر يا مادر خود اين درگيري را با والدينشان داشته اند در نسل هاي بعدي بيشتر است.
مونا خاکشور
روانشناس بالینی
