حسادت فرزند اول

حسادت فرزند اول را درک کنید

احساس منفی هنگام تقسیم هر چیز یکی از ویژگی‌های انسان است، البته ممکن است بزرگسالان این احساس منفی خود را به نحوی کنترل کنند اما متاسفانه در کودکان به دلیل اینکه هنوز تفکر انتزاعی به وجود نیامده است تشخیص درستی صورت نمی‌گیرد.

نخستین گام این است که والدین کودک اول را با رفتار خود مطمئن کنند که “تو برای ما همان قدر عزیز هستی که بودی”. مادر در حین بارداری باید به فرزند اول نسبت به فرزند دوم حس مسئولیت بدهد، یعنی مادر به کودک بگوید من و تو در قبال خواهر یا بردارت مسیولیتهایی داریم که با هم انجام می‌دهیم. برای نمونه وقتی به دنیا می‌آید برای عوض کردن لباس یا خوراکی از تو کمک گرفته می‌شود.

در واقع کودک نخست نسبت به کودک دوم محبت جسمانی دارد،اما متاسفانه در بسیاری موارد والدین کودکان اول را از دوم دور می کنند. زیرا می‌ترسند که به نوزاد آسیب برساند و این عمل کارکرد برعکس دارد و کودک اول به این فکر می‌کند که باید که یک فرصتی پیدا کنند تا به کودک دوم آسیب بزند،زیرا احساس می‌کند که کودک دوم جای او را گرفته است.

کودکان اول را در برخورد با فرزند دوم قرنطینه نکنید، والدین باید به فرزند اولشان که حرف می‌زند نسبت به فرزند دومی که تازه به دنیا آمده بگویند این بچه دوست دارد تا با او مهربان رفتار کنی و والدین بگویند که نوزاد چه ویژگی‌هایی دارد و بدن او چقدر آسیب پذیر است.متاسفانه همیشه زمانی که فرزند جدید به دنیا می‌آید توجهات فامیل به سمت او می‌رود. بنابراین والدین از فامیل و به ویژه پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها که مراقبت ویژه‌ای از کودکان دارند بخواهند که توجهشان به فرزند اول کم نشود.

متاسفانه والدین با بکار بردن برخی جملات مانند اینکه برادرت یا خواهرت از تو کوچک تر است و باید مراقب باشیم و یا اینکه این خوراکی را به او بده چون کوچکتره از کودک اولشان توقع نادرستی دارند. از کودک اول نخواهیم که این موضوع را درک کند که فرزند دوم چون نوزاد و کوچکتر است نیاز به رسیدگی بیشتری دارد. این جملات شاید در بزرگسالان جواب بدهد اما برای کودکان به خصوص زیر 10 سال اصلا جواب نمی‌دهد و متاسفانه والدین از این جملات زیاد استفاده می‌کنند.